შემადგენლობა
კო-პრენესა 2 მგ/0,625 მგ ტაბლეტები
ყოველი ტაბლეტი შეიცავს 2 მგ პერინდოპრილის ერბუმინს, რაც შეესაბამება 1,67 მგ პერინდოპრილს და 0,625 მგ ინდაპამიდს.
კო-პრენესა 4 მგ/1,25 მგ ტაბლეტები
ყოველი ტაბლეტი შეიცავს 4 მგ პერინდოპრილის ერბუმინს, რაც შეესაბამება 3,34 მგ პერინდოპრილს და 1,125 მგ ინდაპამიდს.
დამხმარე ნივთიერებები: კალციუმის ქლორიდის ჰექსაჰიდრატი, ლაქტოზას მონოჰიდრატები, კროსპოვიდონი, მიკროკრისტალური ცელულოზა, ნატრიუმის ჰიდროკარბონატი, კრემნიუმის დიოქსიდი კოლოიდური ჰიდრატირებული, მაგნიუმის სტეარატი.
აღწერა
კო-პრენესა 2 მგ/0,625 მგ ტაბლეტები
მრგვალი, სუსტად ორმხრივამობურცული, თეთრი, ან თითქმის თეთრი ფერის ტაბლეტი, წაკვეთილი კიდეებით და გრავირებული მოკლე ხაზით ერთ მხარეს.
კო-პრენესა 4 მგ/1,125 მგ ტაბლეტები
მრგვალი, სუსტად ორმხრივამობურცული, თეთრი, ან თითქმის თეთრი ფერის ტაბლეტი, წაკვეთილი კიდეებით და გრავირებით ერთ მხარეს.
ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: აგფ ინჰიბიტორები კომბინაციაში დიურეტიკებთან
ათქ კოდი: C09BA04
ფარმაკოლოგიური თვისებები
ფარმაკოდინამიკა
ორმა მსხვილმა რანდომიზირებულმა კონტროლირებადმა კვლევამ (ONTARGET (Telmisartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial)) და VA NEPHRON-D (The Veterans Affairs Nephropathy in Diabetes)) შეისწავლა აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება კომბინციაში ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორებთან.
ONTARGET კვლევა ჩატარებული იქნა პაციენტების მონაწილეობით, რომლებსაც ქონდათ გულ-სისხლძარღვთა დაავადებები და თავის ტვინის სისხლძარღვების დაავადებები, ან შაქრიანი დიაბეტი ტიპი 2, სამიზნე ორგანოების დაზიანების ნიშნებით.
VA NEPHRON-D კვლევა ჩატარდა პაციენტების მონაწილეობით, რომლებსაც ქონდათ შაქრიანი დიაბეტი ტიპი 2 და დიაბეტური ნეფროპათია.
მონოთერაპიასთან შედარებით, ამ კვლევებმა არ აჩვენა მნიშვნელოვანი დადებითი გავლენა თირკმლის ფუნქციაზე და/ან გულ-სისხლძარღვთა დაავადებების გამოსავალსა და სიკვდილიანობაზე, მაშინ, როდესაც აღინიშნა ჰიპერკალიემიის, თირკმლის მწვავე უკმარისობის და/ან ჰიპოტონიის მომატებული რისკი. ანალოგიური ფარმაკოდინამიკური თვისებების გამო, ამ შედეგებს კავშირი აქვთ სხვა აგფ ინჰიბიტორებთან და ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორებთან.
ამიტომ აგფ ინჰიბიტორები და ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტები ერთდროულად არ უნდა იყოს გამოყენებული პაციენტებში დიაბეტური ნეფროპათიით.
ALTITUDE (Aliskren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal Disease Endpoints) კვლევა განკუთვნილი იყო აგფ ინჰიბიტორებით, ან ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორებით სტანდარტულ თერაპიაზე ალისკერინის დამატებისას უპირატესობების გამოსავლენად პაციენტებში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით, თირკმლის ქრონიკული უკმარისობით, გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებით.
კვლევა ნაადრევად შეწყდა არასასურველი გამოსავლების მომატებული რისკის გამო. გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებით გამოწვეული ინსულტი და სიკვდილიანობა უფრო ხშირად აღინიშნებოდა პაციენტთა ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ ალისკირენს, ვიდრე პლაცებო ჯგუფში. ასევე ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ ალისკერინს უფრო ხშირად აღინიშნებოდა არასასურველი გვერდითი რეაქციები (ჰიპერკალიემია, ჰიპოტენზია, თირკმლის დისფუნქცია).
ფარმაკოკინეტიკა
დაკავშირებული კო-პრენესასთან
პერინდოპრილის და ინდაპამიდის კომბინირებული მიღება არ ცვლის მათ ფარმაკოკინეტიკურ თვისებებს მათ ცალ-ცალკე მიღებასთან შედარებით.
დაკავშირებული პერინდოპრილთან
შიგნით მიღების შემდეგ, პერინდოპრილი სწრაფად შეიწოვება და კონცეტრაციის პიკს აღწევს 1 საათის განმავლობაში. ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 1 საათს. პერინდოპრილი წარმოადგენს პროწამალს. პერინდოპრილის მიღებული დოზის 27% სისხლის ნაკადს აღწევს აქტიური მეტაბოლიტის სახით. აქტიური პერინდოპრილის გარდა, პერინდოპრილი წარმოქმნის ხუთ არააქტიურ მეტაბოლიტს. პერინდოპრილატის კონცენტრაციის პიკი პლაზმაში მიიღწევა 3-4 საათში. რადგან საკვების მიღება ამცირებს პერინდოპრილის პერინდოპრილატად გარდაქმნას და შესაბამისად მის ბიოშეღწევადობას, პერინდოპრილი ტერტ-ბუტილამინის მიღება რეკომენდებულია დღეში ერთხელ დილით, საკვების მიღებამდე.
ნაჩვენები იყო, რომ ურთიერთკავშირი პერინდოპრილის დოზასა და სისხლის პლაზმაში მის შემცველობას შორის წარმოადგენს ხაზოვან ფუნქციას.
შეუკავშირებელი პერინდოპრილის განაწილების მოცულობა შეადგენს დაახლოებით 0,2 ლ/კგ. პლაზმის ცილებთან პერინდოპრილის შეკავშირება შეადგენს 20%, უმთავრესად შეკავშირება ხდება ანგიოტენზინ გარდამქმნელ ფერმენტთან და დამოკიდებულია პრეპარატის კონცენტრაციაზე.
პერინდოპრილატი გამოიყოფა შარდით. შეუკავშირებელი ფრაქციის ნახევარგამოყოფის საბოლოო პერიოდი შეადგენს დაახლოებით 17 საათს. წონასწორული მდგომარეობა მიიღწევა 4 დღის განმავლობაში.
პერინდოპრილის გამოყოფა დაქვეითებულია ხანდაზმულ პირებში, ასევე პაციენტებში გულის ან თირკმლის უკმარისობით. დოზის შერჩევა პაციენტებში თირკმლის უკმარისობით დამოკიდებულია თირკმლის ფუნქციის დარღვევის ხარისხზე (კრეატინინის კლირენსი).
პერინდოპრილის დიალიზური კლირენსი ტოლია 70 მლ/წთ.
პერინდოპრილის კინეტიკა იცვლება პაციენტებში ციროზით: საწყისი მოლეკულის ღვიძლისმიერი კლირენსი ნახევრადაა დაქვეითებული. თუმცა წარმოქმნილი პერინდოპრილატის რაოდენობა არ მცირდება და შესაბამისად დოზის კორექცია საჭირო არ არის.
ინდაპამიდთან დაკავშირებული
ინდაპამიდი სწრაფად და მთლიანად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან.
ადამიანის პლაზმაში მაქსიმალური კონცენტრაცია მიიღწევა დაახლოებით ერთი საათის შემდეგ პრეპარატის პერორალური მიღებისას. კავშირი პლაზმის ცილებთან შეადგენს 79%. ნახევარგამოყოფის პერიოდი მოიცავს 14-დან 24 საათამდე (საშუალოდ 18 საათი). პრეპრატის განმეორებითი მიღება არ იწვევს ორგანიზმში მის დაგროვებას. გამოიყოფა უმთავრესად შარდით (დოზის 70%) და ფეკალიებით (22%) არააქტიური მეტაბოლიტების ფორმით.
ფარმაკოკინეტიკა არ იცვლება პაციენტებში თირკმლის უკმარისობით.
მიღების ჩვენებები
კო-პრენესა 2 მგ/0,625 მგ და 4 მგ/1,25 მგ
პირველადი არტერიული ჰიპერტენზია.
კო-პრენესა 4 მგ/1,25 მგ
კო-პრენესა 4 მგ/1,25 მგ ინიშნება პაციენტებში, როდესაც პერინდოპრილით მონოთერაპიისას არტერიული წნევა საკმარისად არ კონტროლირდება.
წინააღმდეგჩვენებები
დაკავშირებული პერინდოპრილთან
• ჰიპერმგრძნობელობა პერინდოპრილის ან ნებისმიერი სხვა აგფ ინჰიბიტორის მიმართ.
• ანგიონევროზული შეშუპება (კვინკეს შეშუპება) ანამნეზში, რომელიც დაკავშირებულია აგფ ინჰიბიტორის მიღებასთან.
• მემკვიდრული, ან იდიოპათიური ანგიონევროზული შეშუპება.
• ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრი.
კო-პრენესას და ალისკირენის შემცველი სამკურნალო საშუალებების ერთდროული გამოყენება წინააღმდეგნაჩვენებია პაციენტებში შაქრიანი დიაბეტით, ან თირკმლის უკმარისობით (გფს ინდაპამიდთან დაკავშირებული
• ჰიპერმგრძნობელობა ინდაპამიდის ან ნებისმიერი სხვა სულფონამიდის მიმართ.
• თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევა (კრეატინინის კლირენსი ნაკლები 30 მლ/წთ).
• ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათია.
• ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევა.
• ჰიპოკალიემია.
• ერთდროული გამოყენება ანტიარითმულ პრეპარატებთან, რომლებიც იწვევენ Qთ ინტერვალის გახანგრძლივებას “პირუეტის” ტიპის პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის მომატებული რისკის გამო.
• ლაქტაციის პერიოდი.
კო-პრენესასთან დაკავშირებული
ჰიპერმგრძნობელობა პრეპარატის ნებისმიერი კომპონენტის მიმართ.
არასაკმარისი კლინიკური გამოცდილების გამო, კო-პრენესას ტაბლეტები არ უნდა მიიღონ:
• დიალიზზე მყოფმა პაციეტებმა;
• პაციენტებმა არანამკურნალევი დეკომპენსირებული გულის უკმარისობით.
მიღების წესი და დოზირება
მიიღება შიგნით.
კო-პრენესა 2 მგ/0,625 მგ
ჩვეულებრივი დოზა – 1 ტაბლეტი 1 ჯერ დღე-ღამეში, უმჯობესია დილით, ჭამის წინ.
თუ ერთთვიანი მკურნალობის შემდეგ არტერიული წნევა არ ექვემდებარება კონტროლს, შესაძლებელია დოზირების გაორმაგება.
კო-პრენესა 4მგ /1,25 მგ
კო-პრენესა ტაბლეტები 4 მგ/1,25 მგ ინიშნება ისეთ შემთხვევებში, როდესაც არტერიული წნევის კონტროლის მიღწევა ვერ ხერხდება კო-პრენესას 2 მგ/0,625 მგ ტაბლეტებით.
ჩვეულებრივი დოზა – 1 ტაბლეტი 1 ჯერ დღე-ღამეში, უმჯობესია დილით, ჭამის წინ.
დოზის ინდივიდუალური შერჩევა ხდება შეძლებისდაგვარად, თითოეული კომპონენტისათვის ცალ-ცალკე.
კლინიკური აუცილებლობის შემთხვევაში შესაძლებელია კო-პრენესას 4 მგ/1,25 მგ ტაბლეტების დანიშვნა, პერინდოპრილით მონოთერაპიის არაეფექტურობისას.
ხანდაზმული პაციენტები
კო-პრენესა 2 მგ/0,625 მგ
საწყისი დოზა – 1 ტაბლტი 1 ჯერ დღე-ღამეში.
კო-პრენესა 4 მგ/1,125 მგ
მკურნალობა უნდა დაიწყოთ არტერიული წნევის და თირკმლის ფუნქციის შეფასების შემდეგ.
პაციენტები თირკმლის ფუნქციის დარღვევით
კო-პრენესა 2 მგ/0,625 მგ და 4 მგ/1,25 მგ
თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევისას (კრეატინინის კლირენსი 30-60 მლ/წთ) მკურნალობის დაწყება რეკომენდებულია თავისუფალი კომბინაციის ადექვატური დოზით. პაციენტებში კრეატინინის კლირენსით 60 მლ/წთ ან მეტი, დოზის მოდიფიკაცია საჭირო არ არის.
ჩვეულებრივ სამედიცინო დაკვირვება უნდა მოიცავდეს კრეატინინის და კალიუმის კონტროლს.
პაციენტები ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით
ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევისას, მკურნალობა წინააღმდეგნაჩვენებია. პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის ზომიერი დარღვევით, დოზის მოდიფიკაცია საჭირო არ არის.
ბავშვები და მოზარდები
პრეპარატი კო-პრენესა ტაბლეტები 2 მგ/0,625 მგ და ტაბლეტები 4 მგ/1,25 მგ არ უნდა დაინიშნოს ბავშვებში და მოზარდებში, რადგან პერინდოპრილის ეფექტურობა და ამტანობა მონოთერაპიისას, ან კომბინირებული თერაპიისას ამ კატეგორიის პაციენტებში დადგენილი არ არის.
გვერდითი მოვლენები
პერინდოპრილის მიღება აინჰიბირებს რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემას და ამცირებს კალიუმის დაკარგვას, რომელიც გამოწვეულია ინდაპამიდით.
ჰიპოკალიემია (კალიუმის კონცენტრაცია გვერდითი მოვლენების განვითარების სიხშირის კლასიფიკაცია ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის მიხედვით: ძალიან ხშირი (≥1/10); ხშირი (≥1/100, გვერდითი მოვლენების სიხშირე ჩამოთვლილია ორგანოების ცალკეული სისტემებისათვის
დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ
• ძალიან იშვიათი: თრომბოციტოპენია, ლეიკოპენია/ნეიტროპენია, აგრანულოციტოზი, აპლასტიური ანემია, ჰემოლიზური ანემია, აგფ ინჰიბიტორების დანიშვნისას განსაკუთრებულ ჯგუფებში (პაციენტებში, რომლებმაც გადაიტანეს თირკმლის ტრანსპლანტაცია, ჰემოდიალიზზე მყოფ პაციენტებში) აღინიშნა ანემია.
დარღვევები ცენტრალური და პერიფერიული ნერვული სისტემის მხრივ
• ხშირი: პარესთეზია, თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, ვერტიგო;
• არახშირი: ხასიათის ან ძილის დარღვევა; ასთენია
• ძალიან იშვიათი: ცნობიერების არევა.
დარღვევები მხედველობის ორგანოების მხრივ
• ხშირი: მხედველობითი დარღვევები.
დარღვევები სმენის ორგანოების მხრივ
• ხშირი: ხმაური ყურებში
დარღვევები გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ
• ხშირი: ორთოსტატიული ან არაორთოსტატიული ჰიპოტენზია;
• ძალიან იშვიათი: არითმია, ბრადიკარდიის ჩათვლით, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, წინაგულების ციმციმი, სტენოკარდია და მიოკარდიუმის ინფარქტი მკვეთრი ჰიპოტენზიის ფონზე მაღალი რისკის ჯგუფის პაციენტებში.
დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყარის მხრივ
• ხშირი: ქოშინი; ანგიოტენზინ გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს მშრალი ხველა, რომელიც ქრება პრეპარატის მოხსნის შემდეგ. მოცემული სიმპტომის განვითარებისას, საჭიროა იატროგენული ეტიოლოგიის შესაძლებლობის გათვალისწინება.
• არახშირი: ბრონქოსპაზმი;
• ძალიან იშვიათი: ეოზინოფილური პნევმონია, რინიტი.
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
• ხშირი: შეკრულობა, პირის სიმშრალე, ტკივილი ეპიგასტრიუმში, ტკივილი მუცელში, გემოს დარღვევა, ღებინება, დისპეპსია, დიარეა;
• ძალიან იშვიათი: პანკრეატიტი.
ჰეპატო-ბილიარული დარღვევები
• ძალიან იშვიათი: ციტოლიტური ჰეპატიტი, ან ქოლესტაზური ჰეპატიტი;
• უცნობი: ღვიძლის უკმარისობის გამო, სავარაუდოა ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათიის განვითარება.
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრივ
• ხშირი: გამონაყარი, ქავილი, მაკულოპაპულოზური გამონაყარი;
• არახშირი: სახის, კიდურების, ტუჩების, ლორწოვანი გარსების, ენის, ხორხის და/ან ხახის ანგიონევროზული შეშუპება, ჭინჭრის ციება; ჰიპერმგრძნობელობის რეაქცია, უმთავრესად დერმატოლოგიურ პირებში, რომლებსაც აქვთ წინასწარგანწყობა ალერგიული და ასთმური რეაქციების მიმართ; პურპურა; შესაძლებელია უკვე არსებული სისტემური წითელი მგლურას გაუარესება;
• ძალიან იშვიათი: მულტიფორმული ერითემა, ტოქსიური ეპიდერმული ნეკროლიზი, სტივენს-ჯონსონის სინდრომი; აღინიშნა ფოტომგრძნობელობის რეაქციების შემთხვევები.
დარღვევები ჩონჩხ-კუნთოვანი, შემაერთებელი და ძვლოვანი ქსოვილის მხრივ
• ხშირი: კუნთების კრუნჩხვები.
დარღვევები თირკმლების და შარდის გამომყოფი გზების მხრივ
• არახშირი: თირკმლის უკმარისობა;
დარღვევები სასქესო ორგანოების და სარძევე ჯირკვლების მხრივ
• არახშირი: იმპოტენცია.
ზოგადი ხასიათის გართულებები და რეაქციები შეყვანის ადგილას
• არახშირი: ოფლდენა.
ლაბორატორიული მაჩვენებლები
• კალიუმის დეფიციტი კალიუმის დონის განსაკუთრებით სერიოზული დაქვეითებით რისკის ჯგუფის ცალკეულ პირებში;
• ჰიპონატრიემია და/ან ჰიპოვოლემია, რომელიც იწვევს დეჰიდრატაციას და ორთოსტატიურ ჰიპოტენზიას;
• მკურნალობის პერიოდში სისხლში შარდმჟავას და გლუკოზის დონის მომატება;
• სისხლის პლაზმაში შარდოვანას და კრეატინინის დონის უმნიშვნელო მომატება, რომელიც მკურნალობის შეწყვეტისას შექცევადია. ეს მომატება უფრო დამახასიათებელია თირკმლის არტერიის სტენოზის დროს, არტერიული ჰიპერტენზიის, თირკმლის უკმარისობის დიურეტიკებით მკურნალობისას;
• კალიუმის დონის მომატება, ჩვეულებრივ დროებითია.
• იშვიათი: სისხლის პლაზმაში კალციუმის დონის მომატება.
დოზის გადაჭარბება
სიმპტომები. დოზის გადაჭარბებისას, შედარებით არასასურველ რეაქციას წარმოადგენს ჰიპოტენზია, რომელსაც ზოგჯერ თან ახლავს გულისრევა, ღებინება, კუნთების კრუნჩხვები, თავბრუსხვევა, ძილიანობა, ცნობიერების არევა, ოლიგურია, რომელიც შესაძლოა გაღრმავდეს ანურიამდე (ჰიპოვოლემიის შედეგად). შესაძლებელია წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევა (ნატრიუმის და კალიუმის დაბალი შემცველობა).
მკურნალობა. პირველ გადაუდებელ ღონისძიებას წარმოადგენს მიღებული პრეპარატის ელიმინაცია კუჭის ამორეცხვი გზით და/ან აქტივირებული ნახშირის მიღებით, ხოლო შემდეგ წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის აღდგენა სპეციალიზირებულ ცენტრში მაჩვენებლების ნორმასთან დაბრუნებამდე. Gგამოხატული ჰიპოტენზიის განვითარების შემთხვევაში პაციენტი უნდა გადავიყვანოთ “ზურგზე მწოლიარე მდგომარეობაში დახრილი თავით”. აუცილებლობისას ინტრავენურად ინიშნება იზოტონური ხსნარი, ან შეიძლება გამოყენებული იქნას მოცულობის აღდგენის სხვა მეთოდი.
პერინდოპრილატი – პერინდოპრილის აქტიური ფორმა – ორგანიზმიდან შეიძლება გამოიდევნოს დიალიზის მეშვეობით.
ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან, ასევე ურთიერთქმედების სხვა ფორმები
საერთო პერინდოპრილისთვის და ინდაპამიდისათვის
ერთდროული გამოყენება რეკომენდებული არ არის
ლითიუმი: აღინიშნა სისხლის შრატში ლითიუმის კონცენტრაციის შექცევადი მატების შემთხვევები და ლითიუმის და აგფ ინჰიბიტორების კომბინირებული დანიშვნისას ტოქსიურობის შემთხვევები. თიაზიდური დიურეტიკების თანხმლებმა მიღებამ შესაძლოა ხელი შეუწყოს ლითიუმის დონის მომატებას და გააძლიეროს ლითიუმის ტოქსიურობის განვითარების რისკი, რომელიც ვითარდება აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე. პერინდოპრილის ერთდროული გამოყენება კომბინაციაში ინდაპამიდთან და ლითიუმთან რეკომენდებული არ არის, მაგრამ თუ პრეპარატის მიღება აუცილებელია, საჭიროა სისხლის შრატში ლითიუმის კონცენტრაციის გულმოდგინე კონტროლი.
ერთდროული გამოყენება, რომელიც მოითხოვს განსაკუთრებულ სიფრთხილეს
• ბაკლოფენი: ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის პოტენცირება. საჭიროა არტერიული წნევის და თირკმლის ფუნქციის კონტროლი, ასევე აუცილებლობისას ანტიჰიპერტენზიული საშუალების დოზის კორექცია.
• არასტეროიდული ანთებისსაწინააღმდეგო პრეპარატები: აგფ ინჰიბიტორების და არასტეროიდული ანთებისსაწინააღმდეგო პრეპარატები (აცეტილსალიცილის მჟავა ანთებისსაწინააღმდეგო დოზებით, ცოგ-2 ინჰიბიტორების და არასელექტიური აასს) ერთდროული გამოყენება შეიძლება გახდეს აგფ ინჰიბიტორების ჰიპოტენზიური ეფექტის დაქვეითების მიზეზი. აგფ ინჰიბიტორების და აასს-ს ერთდროული გამოყენება ასევე ზრდის თირკმლების ფუნქციის დარღვევის რისკს, თირკმლის უკმარისობის განვითარებამდეც კი და სისხლის შრატში კალიუმის შემცველობის მომატების რისკს. განსაკუთრებით პაციენტებში თირკმლის ფუნქციის უკვე არსებული დარღვევით. ასეთი კომბინაცია უნდა დაინიშნოს სიფრთხილით განსაკუთრებით ხანდაზმულ პაციენტებში. პაციენტებმა უნდა მიიღონ საკმაო რაოდენობით სითხე, ასევე რეკომენდებულია თირკმლის ფუნქციის კონტროლი კომბინირებული მკურნალობის დაწყებამდე და მის შემდეგ.
ერთდროული გამოყენება, რომელიც მოითხოვს სიფრთხილეს
• იმიპრამინ- მსგავსი ანტიდეპრესანტები (ტრიციკლური), ნეიროლეპტიკები: ჰიპოტენზიური ეფექტის გაძლიერება და ორთოსტატიური ჰიპოტენზიის განვითარების რისკის მომატება (ადიტიური ეფექტი).
• კორტიკოსტეროიდები, ტეტრაკოზაქტიდი: ჰიპოტენზიური ეფექტის შემცირება (წყლის და მარილების შეკავება, რომელიც გამოწვეულია კორტიკოსტეროიდების მოქმედებით).
• სხვა ჰიპოტენზიური საშუალებები: შესაძლებელია აწ დამატებითი დაქვეითება.
პერინდოპრილთან დაკავშირებული
კლინიკურმა კვლევებმა აჩვენა, რომ ერთ რაას მოქმედი აგენტის გამოყენებასთან შედარებით რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის (რაას) ორმაგი ბლოკადა, რომელიც ხორციელდება აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ-2 რეცეპტორების ბლოკატორების ან ალისკირენის კომბინაციით, დაკავშირებულია ისეთი გვერდითი ეფექტების შედარებით მაღალ სიხშირესთან, როგორიცაა არტერიული ჰიპოტენზია, ჰიპერკალიემია და თირკმლის ფუნქციის დარღვევა (მათ შორის თირკმლის მწვავე უკმარისობა).
ერთდროული გამოყენება რეკომენდებული არ არის
• კალიუმის შემნახველი დიურეტიკები (სპირონოლაქტონი, ტრიამტერენი, მონო ან კომბინირებული თერაპია) და კალიუმის პრეპარატები: აგფ ინჰიბიტორები ამცირებენ დიურეტიკებით გამოწვეულ კალიუმის დანაკარგს.
კალიუმის შემნახველი დიურეტიკები (მაგალითად სპირონოლაქტონი, ტრიამტერენი ან ამილორიდი), კალიუმის დანამატები ან კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელები შეიძლება გახდეს სისხლის შრატში კალიუმის დონის მნიშვნელოვანი მომატების (პოტენციურად ლატენტური) მიზეზი. თუ ერთდროული გამოყენება ნაჩვენებია დადასტურებული ჰიპოკალიემიით, აუცილებელია სიფრთხილე და სისხლის შრატში კალიუმის შემცველობის და ეკგ კონტროლი.
ერთდროული გამოყენება, რომელიც მოითხოვს განსაკუთრებულ სიფრთხილეს
• დიაბეტის საწინააღმდეგო საშუალებები (ინსულინი, ჰიპოგლიკემიური სულფონამიდები). Dდადასტურებულია კაპტოპრილის და ენალაპრილისათვის. აგფ ინჰიბიტორების მიღებამ შეძლება გააძლიეროს ჰიპოგლიკემიური ეფექტი შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ინსულინს ან სულფანილშარდოვანას წარმოებულებს. ჰიპოგლიკემიის შემთხვევები გვხვდება უკიდურესად იშვიათად (გლუკოზისადმი ტოლერანტობის გაუმჯობესება იწვევს ინსულინის მოთხოვნის დაქვეითებას).
ერთდროული გამოყენება, რომელიც მოითხოვს სიფრთხილეს
• ალოპურინოლი, ციტოსტატიკები ან იმუნოდეპრესიული ნივთიერებები, სისტემური კორტიკოსტეროიდები ან პროკაინამიდი: ამ პრეპარატების აგფ ინჰიბიტორებთან გამოყენებამ შესაძლოა გაზარდოს ლეიკოპენიის განვითარების რისკი.
• ანესთეტიკები: აგფ ინჰიბიტორებმა შეიძლება გააძლიერონ ზოგიერთი საანესთეზიო საშუალების ჰიპოტენზიური ეფექტი.
• დიურეტიკები (თიაზიდური ან “მარყუჟოვანი” დიურეტიკები): დიურეტიკებით წინმსწრებმა მკურნალობამ შესაძლოა გამოიწვიოს ჰიპოვოლემია და ჰიპოტენზიის განვითარების რისკი პერინდოპრილით მკურნალობის დასაწყისში.
• ოქროს პრეპრატები: იშვიათ შემთხვევებში აღინიშნა ნიტრიტოიდული რეაქციები (სიმპტომები: სახის ჰიპერემია, გულისრევა, ღებინება, ჰიპოტენზია) პაციენტებში რომლების იღებენ ოქროს საინექციო პრეპარატებს (ნატრიუმის აუროთიომალატი) და აგფ ინჰიბორები, მათ შორის ენალაპრილი.
ინდაპამიდთან დაკავშირებული
ერთდროული გამოყენება, რომელიც მოითხოვს განსაკუთრებულ სიფრთხილეს
• პრეპარატები, რომლებიც იწვევენ “პირუეტის” ტიპის პარკუჭოვან ტაქიკარდიას.
ჰიპოკალიემიის განვითარების რისკის გამო, საჭიროა სიფრთხილის დაცვა ინდაპამიდის პრეპარტენთან ერთდროულად დანიშვნისას, რომლებიც იწვევენ “პირუეტის” ტიპის პარკუჭოვან ტაქიკარდიას, როგორიცაა: IA კლასის ანტიარითმული ნივთიერებები (ქინიდინი, ჰიდროქინიდინი, დიზოპირამიდი); III კლასის ანტიარითმული ნივთიერებები (ამიოდარონი, დოფეტილიდი, იბუტილიდი, ბრეტილიუმი, სოტალოლი); ზოგიერთი ნეიროლეპტიკი (ქლორპრომაზინი, ციამემაზინი, ლევომეპრომაზინი, თიორიდაზინი, ტრიფლუოპერაზინი), ბენზამიდები (ამისულპრიდი, სულპრიდი, სულტოპრიდი, თიაპრიდი), ბუტიროფენონები (დროპერიდოლი, ჰალოპერიდოლი), სხვა ნეიროლეპტიკები (პიმოზიდი); სხვა ნივთიერებები, როგორიცაა ბეპრიდილი, ცისაპრიდი, დიფემანილი, ერითრომიცინი ი/ვ, ჰალოფანტრინი, მიზოლასტინი, მოქსიფლოქსაცინი, პენტამიდინი, სპარფლოქსაცინი, ვინკამიცინი ი/ვ, მეთადონი, ასთემიზოლი, ტერფენადინი. საჭიროა ჰიპოკალემიის პროფილაქტიკის ჩატარება, საჭიროებისას ეკგ-ზე Qთ ინტერვალის კონტროლი და კორექცია.
• კალიუმის შემნახველი პრეპარატები – ამფოტერიცინი B (შეყვანის გზა ი/ვ), გლუკო და მინერალოკორტიკოიდები (სისტემური შეყვანის გზა), ტეტრაკოზაქტიდი, მასტიმულირებელი საფაღარათო საშუალება: ზრდის კალიუმის დონის დაქვეითების რისკს (ადიტიური ეფექტი). Aუცილებელია კალიუმის შემცველობის კონტროლი, აუცილებლობის შემთხვევაში – კორექციის ჩატარება. განსაკუთრებული ყურადღება უნდა დაეთმოს პაციენტებს, რომლებიც ერთდროულად იღებენ საგულე გლიკოზიდებს. არ უნდა დაენიშნოს მასტიმულირებელი საფაღარათო საშუალებები.
• საგულე გლიკოზიდები: კალიუმის დაბალმა დონემ შეიძლება გააძლიეროს საგულე გლიკოზიდების ტოქსიური მოქმედება. საჭიროა კალიუმის შემცველობის და ეკგ მაჩვენებლების კონტროლი; აუცილებლობისას მკურნალობა უნდა გადაიხედოს.
ერთდროული გამოყენება, რომელიც მოითხოვს სიფრთხილეს
• მეტფორმინი: ლაქტოაციდოზი მეტფორმინის მიღების ხარჯზე, რომელიც გამოწვეულია შესაძლო თირკმლის ფუნქციური უკმარისობით, დაკავშირებულია დიურეტიკების და განსაკუთრებით “მარყუჟოვანი” დიურეტიკების მიღებასთან. არ უნდა მიიღოთ მეტფორმინი, თუ კრეატინინის დონე პლაზმაში აღემატება 15 მგ/მლ (135 მკმოლ/ლ) მამაკაცებში და 12 მგ/ლ (110 მკმოლ/ლ) ქალებში.
• იოდისშემცველი საკონტრასტო საშუალებები: დიურეტიკების მიღებით გამოწვეული დეჰიდრატაციის შემთხვევაში, იზრდება თირკმლის მწვავე უკმარისობის განვითარების რისკი, განსაკუთრებით იოდისშემცველი საკონტრასტო პრეპარატების მაღალი დოზებით გამოყენებისას. იოდისშემცველი პრეპარატების დანიშვნის წინ საჭიროა რეჰიდრატაციის ჩატარება.
• კალციუმის პრეპარატები: კალციუმის შემცველობის მომატების რისკი შარდით მისი ექსკრეციის შედეგად.
• ციკლოსპორინი: პლაზმაში კრეატინინის დონის მომატების რისკი, მოცირკულირე ციკლოსპორინის დონის ცვლილების გარეშე, წყლის და ელექტროლიტების შემცველობის დაქვეითების არარსებობის შემთხვევაშიც კი.
განსაკუთრებული მითითებები
საერთო პერინდოპრილისა და ინდაპამიდისათვის
დაბალდოზირებული კომბინაციისათვის – კო-პრენესა ტაბლეტები 2 მგ/0,625 მგ – პრეპარატზე გვერდითი მოვლენების მნიშვნელოვანი დაქვეითება, გარდა ჰიპოკალიემიისა, ცალკეული კომპონენტის დამტკიცებულ უმცირეს დოზებთან შედარებით, არ გამოვლენილა. თუ პაციენტი ერთდროულად იწყებს ორი მისთვის ახალი ანტიჰიპერტენზიული საშუალების მიღებას, იდიოსინკრაზიული რეაქციების სიხშირის მომატება გამორიცხული არ არის. ამ რისკის მინიმიზაციისათვის საჭიროა პაციენტის მდგომარეობის გულმოდგინე მონიტორინგის ჩატარება.
პერინდოპრილთან დაკავშირებული
რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის (რაას) ორმაგი ბლოკადა
აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების, ან ალისკირენის ერთდროული გამოყენება, ზრდის ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიის, თირკმლის ფუნქციის დარღვევის (მათ შორის თირკმლის მწვავე უკმარისობის) რისკს.
რაას ორმაგი ბლოკადის გამო, აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების, ან ალისკირენის კომბინირებული გამოყენება რეკომენდებული არ არის.
რაას ორმაგი ბლოკადის თერაპიის დანიშვნა მისი აბსოლუტური აუცილებლობის გამო, უნდა ჩატარდეს მხოლოდ სპეციალისტის დაკვირვების ქვეშ და თირკმლის ფუნქციის, ელექტროლიტების და არტერიული წნევის ხშირი გულმოდგინე მონიტორინგის პირობებში. რეკომენდებული არ არის აგფ ინჰიბიტორების და ანგიოტენზი II რეცეპტორების ბლოკატორების ერთდროული დანიშვნა პაციენტებში დიაბეტური ნეფროპათიით.
ნეიტროპენია/აგრანულოციტოზი
პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, შესაძლებელია ნიტროპენიის/აგრანულოციტოზის, თრომბოციტოპენიის და ანემიის განვითარების შემთხვევები. პაციენტებში თირკმლის ნორმალური ფუნქციით, სხვა გართულებების არარსებობისას, ნეიტროპენია იშვიათად გვხვდება. პერინდოპრილი გარკვეული სიფრთხილით უნდა დაინიშნოს პაციენტებში კოლაგენოზებით, რომლებიც იტარებენ იმუნოსუპრესიულ მკურნალობას, მკურნალობენ ალოპურინოლით, ან პროკაინამიდით, განსაკუთრებით უკვე არსებული თირკმლის ფუნქციის დარღვევისას. ასეთ პაციენტებში შეიძლება განვითარდეს სერიოზული ინფექციები, რომლების ზოგიერთ შემთხვევაში არ პასუხობენ ინტენსიურ ანტიბიოტიკოთერაპიას. პერინდოპრილის დანიშვნის შემთხვევაში, რეკომენდებულია ლეიკოციტების რაოდენობის პერიოდული კონტროლი; პაციენტები უნდა იყვნენ ინფორმირებულნი იმის შესახებ, რომ ინფექციური დაავადების რაიმე ნიშნების გამოვლენის შემთხვევაში (ყელის ტკივილი, ცხელება), აუცილებელია დაუყოვნებლივ მიმართონ ექიმს.
ჰიპერმგრძნობელობა/ანგიონევროზული შეშუპება
ცნობილია სახის, კიდურების, ტუჩების, ენის, ხორხის და/ან ხახის ანგიონევროზული შეშუპების შემთხვევები პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ მკურნალობა აგფ ინჰიბიტორებით, პერინდოპრილის ჩათვლით. ასეთ შემთხვევებში საჭიროა პრეპარატის მიღების დაუყოვნებლივ შეწყვეტა და პაციენტის მდგომარეობის შესაბამისი კონტროლი სიმპტომების გაქრობის სრულ დადასტურებამდე. იმ შემთხვევაში, როდესაც შეშუპება ეხება მხოლოდ სახეს და ტუჩებს, მისი გამოვლინება გაივლის სპეციალური მკურნალობის გარეშე, თუმცა სიმპტომების შესამსუბუქებლად, შესაძლებელია ანტიჰისტამინური პრეპარატების გამოყენება.
ანგიონევროზულმა შეშუპებამ, რომელსაც თან ახლავს ხორხის შეშუპება, შეიძლება გამოიწვიოს ლეტალური გამოსავალი. ენის, ხახის ან ხორხის შეშუპებამ შესაძლოა გამოიწვიოს სასუნთქი გზების ობსტრუქცია. ასეთ შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა დაინიშნოს შესაბამისი თერაპია, რომელიც შესაძლოა მოიცავდეს ეპინეფრინის ხსნარის 1:1000 (0,3 მლ – 0,5 მლ) კანქვეშა შეყვანას და/ან სასუნთქი გზების გამტარობის უზრუნველყოფის ზომებს.
დადგენილია ანგიონევროზული შეშუპების მაღალი სიხშირე შავკანიანი პაციენტებისათვის, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს.
პაციენტებში ანგიონევროზული შეშუპებით ანამნეზში, რომელის არ არის დაკავშირებული აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიასთან, ამ ჯგუფის პრეპარატების მიღებისას შესაძლოა მომატებული იყოს ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების რისკი.
ცნობილია ნაწლავების ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების იშვიათი შემთხვევები აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის ფონზე, რაც უნდა იქნას გათვალისწინებული პაციენტებში დიფერენციალური დიაგნოზის გატარებისას, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს და სტაციონარში შემოდიან მუცელში ტკივილით.
ანაფილაქტოიდური რეაქციები დესენსიბილიზაციის დროს
არის ცალკეული შეტყობინებები, მყარი, სიცოცხლისათვის საშიში ანაფილაქტოიდური რეაქციების განვითარების შესახებ, პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს დესენსიბილიზაციური თერაპიის დროს მწერების (ფუტკრები, კრაზანები) შხამით. აგფ ინჰიბიტორები უნდა დაინიშნოს სიფრთხილით პაციენტებში, რომლებიც მიდრეკილნი არიან ალერგიული რეაქციებისადმი და უტარდებათ დესენსიბილიზაციის კურსი; საჭიროა თავი აარიდოთ პრეპარატის დანიშვნას პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ იმუნოთერაპია მწერების შხამით. იმ შემთხვევაში, როდესაც პაციენტს ესაჭიროება მკურნალობა აგფ ინჰიბიტორებით და დესანსიბილიზაცია, ასეთი რეაქციების განვითარება შესაძლოა თავიდან აიცილოთ აგფ ინჰიბიტორის დროებით მოხსნით, დესენსიბილიზაციური თერაპიის დანიშვნამდე მინიმუმ 24 საათით ადრე.
ანაფილაქტოიდური რეაქციები დსლპ-აფერეზისას
პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, დექსტრანის სულფატით დსლპ-აფერეზია ჩატარებისას, აღინიშნა სიცოცხლისათვის საშიში ანაფილაქტოიდური რეაქციების განვითარების იშვიათი შემთხვევები. ასეთი რეაქციების განვითარება შეიძლება თავიდან აიცილოთ დსლპ-აფერეზის ყოველი პროცედურის წინ აგფ ინჰიბიტორის მიღების შეწყვეტით.
ჰემოდიალიზი
ცნობილია ანაფილაქტოიდური რეაქციების განვითარების შემთხვევები პაციენტებში, რომლებიც იტარებენ ჰემოდიალიზს მაღალი სიმკვრივის (მაგ. AN 69) ნაკადის მემბრანების გამოყენებით და ერთდროულად იმყოფებიან აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობაზე. ასეთ პაციენტებში საჭიროა სხვა ტიპის დიალიზის მემბრანების გამოყენება, ან სხვა კლასის ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატების გამოყენება.
კალიუმის შემნახველი დიურეტიკები, კალიუმის მარილები
პერინდოპრილის და კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების, ასევე კალიუმის მარილების ერთად გამოყენება რეკომენდებული არ არის.
ინდაპამიდთან დაკავშირებული
ღვიძლის ფუნქციის დარღვევისას, თიაზიდური და თიაზიდის მაგვარი დიურეტიკების მიღებამ შესაძლოა გამოიწვიოს ენცეფალოპათია. მითითებულ შემთხვევაში საჭიროა სამკურნალო საშუალების მიღების დაუყოვნებლივ შეწყვეტა.
ფოტომგრძნობელობა
თიაზიდური და თიაზიდისმაგვარი დიურეტიკების მიღების ფონზე ცნობილია ფოტომგრძნობელობის რეაქციების გამოვლენის შემთხვევები. ასეთი რექციების განვითარებისას, რეკომენდებულია პრეპარატის მიღების შეწყვეტა.
დიურეტიკების განმეორებით დანიშვნისას, საჭიროა მზის სხივების პირდაპირი მოქმედებისაგან, ან ხელოვნური უი-გამოსხივებისაგან კანის ღია ნაწილების დაცვა.
სიფრთხილე გამოყენებისას
საერთო პერინდოპრილისა და ინდაპამიდისათვის
თირკმლის ფუნქციის დარღვევა
მკურნალობა წინააღმდეგნაჩვენებია პაციენტებში გამოხატული თირკმლის უკმარისობით (კრეატინინის კლირენსი მოცემული პრეპარატის მიღება ჩვეულებრივ არ არის რეკომენდებული პაციენტებში, თირკმლის არტერიის ბილატერალური სტენოზით, ან პაციენტებში ერთი მოფუნქციე თირკმლით.
ჰიპოტენზია და წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევა
ნატრიუმის შემცველობის დაქვეითებისას, განსაკუთრებით პაციენტებში თირკმლის არტერიის სტენოზით, არსებობს არტერიული წნევის უეცარი დაქვეითების რისკი. ამიტომ საჭიროა სისტემატური ანალიზის ჩატარება ორგანიზმში წყლის და ელექტროლიტების დეფიციტის კლინიკური ნიშნების გამოსავლენად, მაგ. დიარეის ან ღებინების შემდეგ. ასეთ პაციენტებში აუცილებელია პლაზმაში ელექტროლიტების შემცველობის კონტროლი.
გამოხატული ჰიპოტენზიის შემთხვევაში, შესაძლოა საჭირო იყოს იზოტონური ხსნარის ინტრავენური შეყვანა. გარდამავალი ჰიპოტენზია არ წარმოადგენს წინააღმდეგჩვენებას მკურნალობის გასაგრძელებლად. სისხლის დამაკმაყოფილებელი მოცულობის და არტერიული წნევის აღდგენის შემდეგ, შესაძლებელია მკურნალობის აღდგენა სამკურნალო საშუალების ან უფრო დაბალი დოზით, ან მხოლოდ ერთი კომპონენტით.
კალიუმის შემცველობა
პერინდოპრილის და ინდაპამიდის კომბინაცია თავიდან არ აცილებს ჰიპოკალიემიის განვითარებას, განსაკუთრებით პაციენტებში შაქრიანი დიაბეტით, ან თირკმლის უკმარისობით. როგორც სხვა დიურეტიკების შემცველი ჰიპოტენზიური საშუალებების მიღებისას, საჭიროა პლაზმაში კალიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგის ჩაატრება.
დამხმარე ნივთიერებები
პრეპარატი არ უნდა დაინიშნოს პაციენტებში, გალაქტოზის აუტანლობის იშვიათი მემკვირდული დარღვევით, ლაქტოზის უკმარისობით და გლუკოზა-გალაქტოზის შეწოვის დარღვევით.
პერინდოპრილთან დაკავშირებული
ხველა
აგფ ინჰიბიტორების მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს მშრალი ხველა, რომელსაც აქვს პერსისტიული ხასიათი და ქრება პრეპარატის მოხსნის შემდეგ. ამ სიმპტომს შესაძლოა ჰქონდეს იატროგენური ეტიოლოგია. თუ აგფ ინჰიბიტორის დანიშვნას ენიჭება უპირატესობა, მაშინ განხილული უნდა იყოს მკურნალობის გაგრძელების შესაძლებლობა.
ბავშვები და მოზარდები
ბავშვებში და მოზარდებში პერინდოპრილის ეფექტურობა და ამტანობა დადგენილი არ არის.
არტერიული ჰიპოტენზიის და/ან თირკმლის უკმარისობის რისკი (გულის უკმარისობის და წყალ-მარილოვანი ბალანსის დარღვევის და სხვა შემთხვევებში)
წყლის და ელექტროლიტების მნიშვნელოვანი დაკარგვისას (მკაცრი უმარილო დიეტა ან დიურეტიკებით მკურნალობა), განსაკუთრებით პაციენტებში საწყისი დაბალი არტერიული წნევით, თირკმლის არტერიის სტენოზით, გულის ქრონიკული უკმარისობის ან ღვიძლის ციროზისას, რომელსაც თან ახლავს შეშუპებები და ასციტი, ხდება გამოხატული რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის გამოხატული სტიმულაცია.
ამგვარად აგფ ინჰიბიტორების მიღებით ამ სისტემის დათრგუნვამ შესაძლოა გამოიწვიოს (მეტად სავარაუდოა სამკურნალო საშუალების პირველი მიღებისას, ან მკურნალობის პირველი ორი კვირის განმალობაში) არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითება და/ან პლაზმაში კრეატინინის შემცველობის მომატება, რაც ადასტურებს ფუნქციურ თირკმლის უკმარისობას. იშვიათ შემთხვევებში ეს სიმპტომები შეიძლება განვითარდეს მწვავედ და სხვადასხვა დროით მათ გამოვლენამდე. ასეთ შემთხვევებში მკურნალობა შეიძლება განახლდეს შედარებით დაბალი დოზით მისი თანდათანობით მომატებით.
ხანდაზმული პაციენტები
მკურნალობის დაწყებამდე საჭიროა თირკმლის ფუნქციის და კალიუმის დონის შეფასება. არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითების თავიდან ასაცილებლად პრეპარატის საწყის დოზას არჩევენ არტერიული წნევის დაქვეითების ხარისხით, განსაკუთრებით წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევის შემთხვევაში.
პაციენტები დადგენილი ათეროსკლეროზით
ჰიპოტენზიის რისკი არსებობს ყველა პაციენტში, მაგრამ განსაკუთრებული სიფრთხილე უნდა დაიცვათ პაციენტებში გულის იშემიური დაავადებით ან თავის ტვინის სისხლის მიმოქცევის უკმარისობით. მკურნალობა უნდა დაიწყოს დაბალი დოზებით.
რენოვასკულარული ჰიპერტენზია
რენოვასკულარული ჰიპერტენზიის მკურნალობა ხორციელდება რევასკულარიზაციის გზით. თუმცა აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება შესაძლოა სასიკეთო იყოს პაციენტებში რენოვასკულარული ჰიპერტენზიით, რომლებიც ელოდებიან ქირურგიულ ჩარევას ან ასეთი ჩარევის შესაძლებლობის არარსებობისას.
პრეპარატ კო-პრენესას დანიშვნისას პაციენტებში დადგენილი ან სავარაუდო თირკმლის არტერიის სტენოზით, მკურნალობა უნდა დაინიშნოს სტაციონარის პირობებში დაბალი დოზით, ამასთან აუცილებელია თირკმლის ფუნქციის და კალიუმის შემცველობის კონტროლი, რადგან ზოგიერთ პაციენტში ვითარდება თირკმლის ფუნქციური უკმარისობა, რომელიც შექცევადია პრეპარატის მოხსნისას.
რისკის სხვა ჯგუფი
პაციენტებში გამოხატული გულის უკმრისობით (IV ფუნქციური კლასი NNYHA მიხედვით ) ან ინსულინდამოკიდებული შაქრიანი დიაბეტით (კალიუმის დონის სპონტანური მომატების საშიშროება) მკურნალობა უნდა დაიწყოს დაბალი დოზებით და ექიმის კონტროლის ქვეშ. პაციენტებმა არტერიული ჰიპერტენზიით და კორონარული უკმარისობით არ უნდა შეწყვიტონ ბეტა-ბლოკატორებით მკურნალობა: აგფ ინჰიბიტორები უნდა მიიღონ ბეტა- ბლოკატორებთან ერთად.
პაციენტები შაქრიანი დიაბეტით
პრეპარატ კო-პრენესას დანიშვნისას პაციენტებში შაქრიანი დიაბეტით, რომლებიც იღებენ პერორალურ ჰიპოგლიკემიურ საშუალებებს ან ინსულინს, თერაპიის პირველი თვის განმავლობაში აუცილებელია სისხლში გლუკოზის კონცენტრაციის კონტროლი.
ეთნიკური თავისებურებები
პერინდოპრილი (როგორც სხვა აგფ ინჰიბიტორები) ახდენენ ნაკლებად გამოხატულ ჰიპოტენზიურ მოქმედებას ნეგროიდული რასის პაციენტებში სხვა რასის წარმომადგენლებთან შედარებით.
ქირურგიული ჩარევა/ანესთეზია
აგფ ინჰიბიტორებმა შესაძლოა მოახდინონ არტერიული წნევის დაცემის პროვოცირება ანესთეზიის ჩატარებისას, განსაკუთრებით თუ გამოყენებულ ანესთეტიკს აქვს ჰიპოტენზიური მოქმედება. ამიტომ პროლოგირებული მოქმედების აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობა, როგორიცაა პერინდოპრილი, რეკომენდებულია შეძლებისდაგვარად შეწყდეს ქირურგიულ ოპერაციამდე ერთი დღით ადრე.
აორტული ან მიტრალური სარქვლის სტენოზი/ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია
აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას საჭიროა სიფრთხილე პაციენტებში მარცხენა პარკუჭის გამომტანი ტრაქტის ობსტრუქციით.
ღვიძლის უკმარისობა
იშვიათ შემთხვევებში აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიას თან ახლდა სინდრომი, რომელიც იწყებოდა ქოლესტაზური სიყვითლით, პროგრესირებდა ღვიძლის ფულმინანტურ ნეკროზამდე და (ზოგჯერ) მთავრდებოდა ლეტალური გამოსავლით. ამ სინდრომის მექანიზმი უცნობია. პაციენტებმა, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს და უვითარდებათ სიყვითლე ან მნიშვნელოვნად იმატებს ღვიძლის ფერმენტების დონე, უნდა შეწყვიტონ აგფ ინჰიბიტორების მიღება და გაიარონ გულმოდგინე სამედიცინო შემოწმება.
ჰიპერკალიემია
ზოგიერთ პაციენტს, რომელიც მკურნალობს აგფ ინჰიბიტორებით, პერინდოპრილის ჩათვლით, აღენიშნებოდა სისხლის შრატში კალიუმის შემცველობის მომატების შემთხვევები. Hჰიპერკალიემიის რისკ-ფაქტორები მოიცავს თირკმლის უკმარისობას, 70 წელზე მეტ ასაკს, შაქრიან დიაბეტს, ზოგიერთ თანმხლებ მდგომარეობას (მსმ დაქვეითება, გულის მწვავე უკმარისობა, მეტაბოლური აციდოზი), კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების ერთდროულ გამოყენებას (მაგ. სპირონოლაქტონი, ეპლერენონი, ტრიამტერინი ან ამილორიდი), ასევე კალიუმის პრეპარატები ან კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელები. პაციენტების რისკ ჯგუფს ასევე მიეკუთვნება პაციენტები, რომლებიც იღებენ სხვა პრეპარატებს, რომლებიც ხელს უწყობენ სისხლის შრატში კალიუმის შემცველობის მომატებას (მაგ. ჰეპარინი). Hჰიპერკალიემიამ შეიძლება გამოიწვიოს გულის რითმის სეროიზული დარღვევა, ზოგჯერ ლეტალური გამოსავლით. თუ ზემოთ მოხსენიებული საშუალებების თანმხლები დანიშვა აუცილებელია, მაშინ მათი მიღება საჭიროა სისხლის შრატში კალიუმის დონის რეგულარული კონტროლით.
ინდაპამიდთან დაკავშირებული
წყალე-ლექტროლიტური ბალანსი
ნატრიუმის შემცველობა
მკურნალობის დაწყებამდე აუცილებელია ნატრიუმის შემცველობის შეფასება; შემდგომში ასეთი კვლევა უნდა ჩატარდეს რეგულარულად. ნებისმიერი დიურეზული პრეპარატების მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობის დაქვეითება, რაც თავის მხრივ ხელს უწყობს რიგი სერიოზული გართულებების განვითარებას. თავდაპირველად ნატრიუმის დონის დაქვეითება შეიძლება მიმდინარეობდეს უსიმპტომოდ, სწორედ ამიტომ აუცილებელია რეგულარული კონტროლის ჩატარება. ხანდაზმულ პაციენტებში და პაციენებში ღვიძლის ციროზით მონიტორინგი უნდა ჩატარდეს უფრო ხშირად.
კალიუმის შემცველობა
თიაზიდური და თიაზიდის მაგვარის დიურეტიკებით მკურნალობა დაკავშირებულია ჰიპოკალიემიის განვითარების რისკთან. კალიუმის დასაშვებ ნორმაზე (კალციუმის შემცველობა
თიაზიდურმა და თიაზიდის მაგვარმა დიერეტიკებმა შესაძლოა შეამციროს კალციუმის გამოყოფა შარდით, რაც იწვევს სისხლის პლაზმაში კალციუმის შემცველობის უმნიშვნელო და დროებით მომატებას. კალციუმის დონის მნიშვნელოვანი მომატება შესაძლოა იყოს ფარული ჰიპერპარათირეოზის შედეგი. ამ შემთხვევაში მკურნალობა უნდა შეწყდეს მანადე, სანამ არ იქნება გამოკვლეული ფარისებრახლო ჯირკვლის ფუნქცია.
გლუკოზის შემცველობა სისხლში
პაციენტებში შაქრიანი დიაბეტით აუცილებელია სისხლში გლუკოზის დონის მუდმივი კონტროლი, განსაკუთრებით იმ შემთხვევებში, როდესაც ერთდროულად დაქვეითებულია კალიუმის შემცველობა.
შარდმჟავა
პაციენტებში ჰიპერურიკემიით პრეპარატ კო-პრენესათი თერაპიის ფონზე შესაძლოა გაიზარდოს პოდაგრის შეტევების გამწვავებების სიხშირე.
თირკმლის ფუნქცია და დიურეტიკები
თიაზიდური და თიაზიდისმაგვარი დიურეტიკები მაქსიმალურად ეფექტურია იმ შემთხვევაში, როდესაც თირკმლის ფუნქცია ნორმალურია, ან დარღვევა უმნიშვნელოა (მოზრდილი პაციენტებისათვის კრეატინინის დონე ნაკლები 25 მგ/ლ, ანუ 220 მკმოლ/ლ). ხანდაზმულ პაციენტებში პლაზმაში კრეატინინის შემცველობის მაჩვენებლები კორეგირებული უნდა იყოს პაციენტის ასაკის, წონის და სქესის გათვალისწინებით კოკროფტის ფორმულით:
ცლცრ = (140-ასაკი წლებში) X სხეულის მასაზე კგ/0.814 X პლაზმაში კრეატინინის დონე მკმოლ/ლ. ეს ფორმულა გამოყვანილია ხანდაზმული მამაკაცებისათვის და შეიძლება ადაპტირებული იყოს ქალებისათვის შედეგის 0.85 გამრავლებით.
მკურნალობის დასაწყისში ჰიპოვოლემიამ, რომელიც გამოწვეულია დიურეტიკების მიღების ფონზე წყლის და ნატრიუმის დაკარგვით, შეიძლება გამოიწვიოს გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარის დაქვეითება და თან ახლდეს სისხლის პლაზმაში კრეატინინის და შარდოვანას კონცენტრაციის მომატება. ეს ტრანზიტორული ფუნქციური თირკმლის უკმარისობა არ იწვევს არასასურველ შედეგებს პაციენტებში თირკმლის შეუცვლელი ფუნქციით, თუმცა პაციენტებში თირკმლის უკმარისობით შესაძლოა გამოიწვიოს მდგომარეობის გაუარესება.
სპორტსმენები
კო-პრენესა შეიცავს აქტიურ ნივთიერებას, რომელმაც დოპინგ-კონტროლის ჩატარებისას შესაძლოა მოგვცეს დადებითი რეაქცია.
ორსულობა და ლაქტაცია
ორსულობა
აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება ორსულობის პირველ ტრიმესტრში რეკომენდებული არ არის. აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში წინააღმდეგნაჩვენებია. ორსულობის პირველ ტრიმესტრში აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას ტერატოგენობის გამოვლენის რისკის შესახებ ეპიდემიოლოგიური მონაცემები არ იძლევა საბოლოო დასკვნის გაკეთების საშუალებას, თუმცა რისკის რამდენადმე მატება გამორიცხული არ არის. გარდა იმ შემთხვევებისა, როდესაც შეუძლებელია აგფ ინჰიბიტორების შეცვლა სხვა ალტერნატიული თერაპიით, პაციენტები, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას, გადაყვანილი უნდა იყვნენ იმ სამკურნალო საშუალებებით თერაპიაზე, რომელთა უსაფრთხოების პროფილი ორსულ ქალებში კარგადაა შესწავლილი. ორსულობის დადგომისას აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და აუცილებლობისას დაინიშნოს სხვა თერაპია. აგფ ინჰიბიტორების ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში გამოყენებისას დადგენილია ფეტოტოქსიური მოქმედების (თირკმლის ფუნქციის დარღვევა ოლიგოჰიდროამნიოზი, ქალას ძვლების გაძვალების შეფერხება) და ნეონატალური ტოქსიურობის (თირკმლის უკმარისობა, ჰიპოტენზია, ჰიპერკალიემია) გამოვლინება. იმ შემთხვევაში, როდესაც აგფ ინჰიბიტორების მიღება ხდება ორსულობის მეორე ტრიმესტრში რეკომენდებულია თირკმლის ფუნქციის და ქალას ძვლების უბ კვლევის ჩატარება. ახალშობილებში, რომელთა დედები იღებდნენ აგფ ინჰიბიტორებს, აუცილებელია აწ გულმოდგინე კონტროლი ჰიპოტენზიის შესაძლო განვითარების თავიდან ასაცილებლად.
ორსულობის მესამე ტრიმესტრში თიაზიდური დიურეტიკების ხანგრძლივმა გამოყენებამ შესაძლოა გამოიწვიოს დედის პლაზმის მოცულობის შემცირება, ასევე საშვილოსნო- პლაცენტის სისხლის მიმოქცევის შემცირება, რაც შესაძლოა გახდეს ფეტო-პლაცენტარული იშემიის და ნაყოფის ზრდის შეფერხების მიზეზი. გარდა ამისა, ცნობილია ახალშობილთა ჰიპოგლიკემიის და თრომბოციტოპენიის განვითარების იშვიათი შემთხვევები დიურეტიკების მიღების ფონზე მშობიარობამდე მცირე ხნით ადრე.
ლაქტაციის პერიოდი
ძუძუთი კვების პერიოდში პრეპარატის გამოყენება წინააღმდეგნაჩვენებია. რადგან სამკურნალო საშუალების ორივე აქტიურმა კომპონენტმა შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული რეაქციები ბავშვებში, რომლებიც იმყოფებიან ძუძუთი კვებაზე. მიღებული უნდა იქნას გადაწყვეტილება ან ძუძუთი კვების ან მკურნალობის შეწყვეტის შესახებ, დედისთვის მითითებული თერაპიის აუცილებლობის გათვალისწინებით.
გავლენა ავტომობილის და პოტენციურად საშიში მექანიზმების მართვის უნარზე
მოქმედი ნივთიერებებიდან არც ერთი არც ინდივიდუალურად, არც სამკურნალო საშუალება კო-პრენესას შემადგენლობაში არ ახდენს უშუალო გავლენას ავტომობილის მართვასა და პიტენციურად საშიშ მექანიზმებთან მუშაობაზე. თუმცა ზოგიერთ პაციენტში განსაკუთრებით მკურნალობის დასაწყისში ან სხვა ჰიპოტენზიურ საშუალებებთან კომბინაციაში პრეპარატმა შესაძლოა გამოიწვიოს ინდივიდუალური რეაქციები, რომლებიც დაკავშირებულია არტერიული წნევის დაქვეითებასთან და ამგვარად არაპირდაპირი გავლენა მოახდინოს მათ ფსიქო-ფიზიკურ მდგომარეობაზე.
გამოშვების ფორმა და შეფუთვა
30, 60 ან 90 ტაბლეტი (3, 6 ან 9 10 ტაბლეტიანი ბლისტერი) მუყაოს კოლოფში დანართ ფურცელთან ერთად.
შენახვის პირობები
შეინახეთ 30°C ტემპერატურის პირობებში, ნესტისაგან დაცულ ადგილას.
შეინახეთ ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.
ვარგისიანობის ვადა
3 წელი.
არ გამოიყენოთ შეფუთვაზე მითითებული ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ.
აფთიაქიდან გაცემის პირობები
გაიცემა ექიმის რეცეპტით.
